Η Κίνηση "Παιδεία για Δημοκρατία και Ανάπτυξη" με αφορμή τους προπηλακισμούς και το χτίσιμο των γραφείων του αντιπρύτανη στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο αλλά και μια σειρά επεισοδίων τον τελευταίο καιρό στα ΑΕΙ, όπως στο ΕΜΠ ή στο πανεπιστήμιο Κρήτης, καταγγέλλει με τον πιο έντονο τρόπο τη δράση στα πανεπιστήμια των νέου τύπου ταγμάτων εφόδου. Πρόκειται για δράση ταγμάτων εφόδου χιτλερικού τύπου που χρησιμοποιούν αριστερή φρασεολογία, αλλά έχουν ακροδεξια πολιτική γραμμή και φασιστική ιδεολογία δρώντας σαν παρακράτος κάτω από τη κάλυψή της κορυφής της τετρακομματικής πολιτικής εξουσίας. Η κάλυψη αυτή γίνεται φανερή και στον πιο ανίδεο αφού ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση δεν κάνουν πολιτικό ζήτημα πρώτης γραμμής και δεν καταγγέλλουν αυτό το πρωτοφανές στην Ευρώπη και διαρκώς επαναλαμβανόμενο φαινόμενο που θυμίζει τραμπουκισμούς ενάντια στην αστοδημοκρατική διανόηση στο τέλος του γερμανικού και ιταλικού μεσοπολέμου.
Δεν έχει καμιά σχέση με τη δημοκρατία ή την πρόοδο το σπάσιμο γραφείων, χώρων εστίασης ή εργαστηρίων. Δεν είναι δημοκρατία η κλοπή υλικού που ανήκουν σε διδακτικό προσωπικό ή στα ΑΕΙ. Δεν είναι δημοκρατία οι μπούκες στις Συγκλήτους την ώρα που συνεδριάζουν η ομηρία των καθηγητών και η υπαγόρευση αποφάσεων. Είναι πισωγύρισμα της κοινωνίας σε άλλες εποχές και ωμός φασισμός!
Τα πιο πάνω επεισόδια έρχονται την ίδια ώρα που το μέτωπο της αντιμεταρρύθμισης που καθοδήγησε τις καταλήψεις των πανεπιστημίων τον Ιούνη, τις ψευτοαπεργίες των δασκάλων και των καθηγητών και τις αντιδραστικές καταλήψεις των σχολείων το φθινόπωρο, έχοντας υποστεί μια πολιτική ήττα στο λαό, έχει αρχίσει να μιλά για την ανάγκη μια «μεταρρύθμισης» και για την ανάγκη ενός «διαλόγου» για την εκπαίδευση. Το μέτωπο της αντιμεταρρύθμισης, που το καλοκαίρι κατέστρεφε το κέντρο της Αθήνας, τώρα ξαφνικά μετατράπηκε σε μέτωπο διαλόγου και προβληματισμού. Πάλι με επικεφαλής το Συνασπισμό και όργανο την ΑΡ.ΣΗ. Οι μεταμφιεσμένοι αντιμεταρρυθμιστές είναι «ανοιχτοί σε όλες τις προτάσεις» αρκεί αυτές να μην αμφισβητούν την εξουσία τους στην εκπαίδευση. Το βασικό χαρακτηριστικό των μεταμφιεσμένων αντιμεταρρυθμιστών είναι ότι δεν τοποθετούνται στο ζωτικό ζήτημα της κατάλυσης της δημοκρατίας στο πανεπιστήμιο και στο σχολείο από το μέτωπο της βίας. Και είναι φυσικό γιατί στην πραγματικότητα οι ίδιοι το καθοδηγούν. Στη βάση τραμπουκίζουν και στην κορυφή συνδιαλέγονται. Αυτή είναι η πραγματική τους πολιτική.
Όλα αυτά απαιτούν τη συσπείρωση κάθε δημοκρατικής δύναμης. Πέρα από πολιτικές τοποθετήσεις η αναγκαιότητα της δημιουργίας του δημοκρατικού πόλου σε κάθε χώρο εκπαίδευσης προβάλει καθημερινά και επιτακτικά. Είναι περισσότερο από ποτέ μεγάλη η ανάγκη να συγκροτηθεί η δημοκρατική αντίσταση στα Πανεπιστήμια και στα σχολεία που θα αντιπαρατεθεί στις καθεστωτικές παρακρατικές συμμορίες με «αριστερή» προβιά. Η πρώτη δουλειά που πρέπει να κάνει αυτό το μέτωπο είναι μία: Να απαιτήσει να πάρουν θέση τα κόμματα, οι συνδικαλιστικοί φορείς, τα ΜΜΕ και οι πνευματικοί άνθρωποι, και να καταδικάσουν και να κάνουν ζήτημα πρώτης γραμμής τη δράση των ταγμάτων εφόδου νέου τύπου. Δεν είναι δουλειά μερικών καθηγητών-ομήρων να αντισταθούν στο οργανωμένο πολιτικοσυνδικαλιστικό παρακράτος των ΑΕΙ. Αυτή είναι δουλειά όλου του λαού, όλων των δημοκρατικών ανθρώπων και όλων των φοιτητών, δηλαδή εκείνων των κοινωβνικών παραγόντων που είναι εν δυνάμει μαζικοί και ισχυροί αλλά που σήμερα είναι αδύναμοι κύρια για ένα λόγο: Δεν μπορούν να γλιτώσουν από το ναρκωτικό ιδεολογικό εναγκαλισμό των καθεστωτικών κομμάτων. Αυτά λειτουργούν σαν τέλειοι προβοκάτορες. Γιατί ενώ από τη μια αφήνουν στο πολιτικό απυρόβλητο στους παρακρατικούς τραμπούκους που είναι χωμένοι μέσα στη ριζοσπαστική μικροαστική τάξη (στους αναρχικούς και τους εξωκοινοβουλετικούς ριζοσπάστες), από την άλλη στέλνουν τα ΜΑΤ ενάντια τους. Έτσι εμφανίζουν τους τραμπούκους σαν αγωνιστές στα μάτια της μικροαστικής τους βάσης καθώς τους κάνουν θύματα και ήρωες της «κρατικής καταστολής». Όσο αυτό θα συνεχίζεται η σοσιαλφασιστική 17Ν θα γίνεται ο ήρωας της αντικαπιταλιστικής μικροαστικής μάζας και η ναζιστική Χρυσή Αυγή ο ήρωας της αστυνομίας. Αυτός θα είναι ο θρίαμβος του φαιοκκόκινου που ενώνει κάτω από τη σκέψη του ενιαίου σοσιαλφασιστικού παρακράτους την παλιά και την νέα αντίδραση.
Μόνο μετά την αποκάλυψη ότι το επίσημο διακομματικό κράτος είναι ο προστάτης του πανεπιστημιακού παρακράτους θα μπορεί να γίνει αντιληπτό αυτό το παρακράτος σαν τέτοιο από το λαό και όχι σαν λαϊκή αντίσταση και να αναχαιτιστεί. Μόνο έτσι θα χτυπηθεί ο φασισμός με τα ρούχα της «επανάστασης» και ο ανοιχτός φασισμός σαν εγγυητής της τάξης. Μόνο έτσι θα μπορεί να υπάρξει δημοκρατικό πανεπιστήμιο σε μια δημοκρατική χώρα

Αθήνα, 041206